Τουρισμός και χωριά (από ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ - 12/8/2010)

Ξένοι ταξιδιώτες, λάτρεις του εναλλακτικού τουρισμού, οι οποίοι αυτές τις μέρες περιέρχονται και γνωρίζουν τα ελληνικά χωριά της ημιορεινής και ορεινής ζώνης, σχηματίζουν την εντύπωση, αν όχι και την πεποίθηση, ότι οι ημιορεινοί και ορεινοί οικισμοί μας (κάπου… 8.000) αποτελούν τα πιο ζωντανά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας.
Οσοι ξένοι ταξιδιώτες, όμως, είναι έμπειροι δεν βλέπουν μόνο τις όμορφες πλατείες των χωριών, τους γεμάτους κόσμο καφενέδες τους, τις λαχταριστές ψησταριές ή τα γραφικά πανηγύρια ή τα επισκευασμένα και εκσυγχρονισμένα χωριατόσπιτα ή τα κουκλίστικα νέα σπίτια που έχουν φυτρώσει σε όλα τα χωριά.
Βλέπουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι γύρω από τα ορεινά (και ημιορεινά) χωριά μας δεν υπάρχει παραγωγικός ιστός: Ούτε ποιμνιοστάσια, ούτε αμπέλια, ούτε χωράφια, ούτε περιβόλια και δεντροπερίβολα, ούτε τυροκομεία, ούτε βιοτεχνίες, ούτε καν κήποι. Κάπου – κάπου ένα πρωτόγονο μαντρί, κάποιοι (αλλοδαποί δε!) ξυλοκόποι και πολλά, πάρα πολλά, αυτοκίνητα.
Μεταφορικά αυτοκίνητα. Αλλα μεταφέρουν από τα κεφαλοχώρια και τα αστικά κέντρα ψωμί για τους πρόσκαιρους οικιστές, άλλα φρούτα και λαχανικά, άλλα τυριά και γαλακτερά, άλλα ζυμαρικά, άλλα κρεατικά και ψαρικά, άλλα ψιλικά και άλλα, άλλα είδη κατανάλωσης. Διότι τα χωριά μας της ορεινής και ημιορεινής ζώνης για ένα ή ενάμιση μήνα τον χρόνο δέχονται τους καταγόμενους από αυτά και γίνονται κέντρα κατανάλωσης.
Και όταν ζήσει κανείς έστω και δυο μέρες στα χωριά μας αυτά, τότε αντιλαμβάνεται πόσο στρεβλή ήταν η τουριστική πολιτική που ασκήθηκε από το 1950 μέχρι σήμερα.
Στο όνομα της παράκτιας ζώνης (νησιωτικής και ηπειρωτικής) των 15.000.000 στρεμμάτων, θυσιάστηκαν τα υπόλοιπα 117.000.000 στρέμματα της ελληνικής πεδινής, ημιορεινής και ορεινής ενδοχώρας.
Και ας αποτελούσαν αυτές οι – μη παράκτιες – εκτάσεις την εγγύηση για τη διεύρυνση της τουριστικής περιόδου από δυο ή τρεις το πολύ μήνες που ήταν αρχικά, σε έξι, εννέα και δώδεκα μήνες, όπως συμβαίνει με άλλες περιοχές (π.χ. Βόρεια Ιταλία, Αυστρία, Ελβετία, Ριβιέρα, Βαλεαρίδες κ.λπ.).
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα περισσότερα «Ξενία» του ΕΟΤ πουλήθηκαν αντί πινακίου φακής ή ρήμαξαν και ρημάζουν και ας είχε το κράτος εξασφαλισμένες 6.000.000 διανυκτερεύσεις του Κοινωνικού Τουρισμού που το ίδιο επιδοτεί!
Ετσι ασκήθηκε και έτσι ασκείται η τουριστική πολιτική: Με κριτήρια πελατειακά και ψηφοθηρικά και με εκδουλεύσεις των πολιτικών απέναντι στους Μεγαλοξενοδόχους – καταστροφείς του Τουρισμού!